دیوان اشعار اهلی شیرازی

[taha]

سر به جای پای در میخانه می‌باید نهاد

جای مردان را قدم مردانه می‌باید نهاد

گر خراباتی و مستی جامهٔ رندی بپوش

ورنه این زهد و ورع در خانه می‌باید نهاد

اندک‌اندک چند سوزد کس به داغ عاشقی

داغ دل یکباره چون پروانه می‌باید نهاد

واعظا، ما نیز بیداریم پر افسون مدم

کودکان را گوش بر افسانه می‌باید نهاد

اهلی آن گنجی که می‌جویی در این ویرانه نیست

پا برون زین عالم ویرانه می‌باید نهاد

[taha]

نصیب کوهکن از وصل دوست چون باشد

که سنگ تفرقه اش کوه بیستون باشد

ننالم از تو گرم جای لطف قهر کنی

که بر من این ستم از بخت واژگون باشد

کجا ز شوق وصالت سخن کنم با کس

گرم نه سرزنش از تهمت جنون باشد

مراد من بده و با رقیب هم منشین

که درد رشک ز نومیدی ام فزون باشد

تو آب خضری و لب تشنه چون زید بی تو

وگر زید مگر از گریه غرق خون باشد

کسیکه روی تو دید و نشست با تو دمی

تو خود بگو که دگر بی رخ تو چون باشد

پر است ساغر چشمم ز خون دل اهلی

اگرچه کاسه درویش سرنگون باشد