نقد فیلمِ واقعی Only the Brave (تنها دلیران) با بازی جاش برولین

[فرنوش]

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز 7.5 از 10 (3 از 4)


داستان‌های برگرفته از زندگی قهرمانان و فداکاران بسیارند، اما‌ فیلم‌های خوب کمی بر اساس این داستان‌ها ساخته شده‌اند. «تنها دلیران» روایت دلاوران کوهستان «گرانیت» و چالش‌های پیش رویشان در بهبوهه آتش‌سوزی‌های منتهی به سال ۲۰۱۳ است. اگرچه شاید فیلم کمی طولانی بنظر برسد، اما هم از نظر احساسی قوی‌ست و هم از نظر دراماتیک ارضا کننده است و اگر یک ساعت اول فیلم بگونه‌ای ساخته شده که بنظر میرسد سازندگان آن قصد دارند با پیش زمینه‌های فراوان و نیز زمینه‌سازی فیلم را کش بدهند، در عوض نیم ساعت پایانی فیلم بخوبی سرهم بندی شده است. کارگردان اثر «جوزف کوزینسکی» علیرغم شهرتش در رفع و رجوع مشکلات فنی «میراث ترون» نشان داد که رگ خواب مخاطب را نیز در دست دارد.

نمیخواهم جزئیات را برای کسانی‌ که نمیدانند ( یا فراموش کرده‌اند ) در آتش‌سوزی تپه «یارنل» در ژوئن سال ۲۰۱۳ چه اتفاقی افتاد آشکار کنم، اما داستان «تنها دلیران» به حادثه مذکور منجر میشود که صحنه پایانی و دراماتیک فیلم را شامل میشود. بخش اول فیلم شامل جزئیات شکل‌گیری دسته دلاوران کوهستان «گرانیت» از زمان تمرین/انتخاب ( گروه پشتیبان ) تا آمادگی کامل دسته دلاوران در سال ۲۰۰۸ میشود. اگرچه دسته «دلاوران کوهستان گرانیت» متشکل از بیست مرد بود، اما تمرکز فیلم تنها بر دو تن از آنان است و سایرین در کسوت نقش‌های مکمل به تصویر درآمده‌اند. «اریک مارش» ( جاش برولین ) رهبر/سرپرست گروه و کارآموز جوانش «برندن مک دونا» ( میلز تلر ). اگرچه عناصر فیلم آشنا و گفتگوها و نحوه روایی نیز کلیشه‌ای هستند، اما شخصیت‌ها بخوبی شکل گرفته‌اند. نقش‌ها با قدرت ایفا شده‌اند و حس اتحاد بین اعضای دسته به خوبی به چشم میخورد

«کوزینسکی» از فیلمنامه‌ای که مزید شهرت «کن نولان» و «اریک وارن سینگر» بود ( بر اساس مقاله‌ای از «شان فلین» بنام «راه خروجی نیست» چاپ شده در مجله «جی‌کیو» ) اثری درخور واقعیت پدید آورد. اگرچه فیلم در «آریزونا» تصویربرداری نشده، اما اکثر لوکیشن‌ها در «مکزیک» چشم‌اندازی مشابه دارند. صحنه‌هایی که شامل آتش‌سوزی هستند نه تنها آموزنده‌اند ( حداقل برای کسانی که تنها با نحوه اطفا حریق شهری آشنایی دارند ) بلکه تاثیرگذار نیز هستند. حتی اگر در تهیه فیلم از جلوه‌های ویژه کامپیوتری استفاده شده باشد ( که با توجه به پیش‌زمینه‌ای‌ که از «کوزینسکی» سراغ داریم و نیز گستردگی آتش در جنگل محتمل بنظر میرسد ) باز هم چیزی از یکپارچگی آن کم نخواهد شد. در فیلمهای اینچنینی که شامل شخصیت‌های حقیقی در بازسازی دقیق وقایع تاریخی میشوند جلوه‌های بصری خوب میتوانند به ترقی داستان کمک کنند. ( و زمانی هم که این کار به خوبی انجام میشود کسی متوجه آن نمیشود. )

«جاش برولین» و «میلز تلر» تنها بازیگرانی بودند که بیش از نقش‌های فرعی با داستان همسو بودند. اجرای «برولین» قدرتمند و مطمئن است. «اریک» هنگام کار آرام و ساکت است اما خارج از حیطه کاری هر لحظه آماده انفجار و فوران است. شخصیت «برندن» که توسط «تلر» ایفا میشود در مسیر رستگاری قرار دارد چراکه قصد دارد زندگی بی هدفش را کنار بگذارد و بتواند برای دختر نوزادش پدری کند. «جنیفر کانلی» ( در نقش همسر «اریک» )، «جف بریجز» ( که در نقش رئیس «اریک» بوضوح رفتار عجیبی از خود بروز میدهد )، «جیمز بجدال» ( در نقش معاون «اریک» ) و «تیلور کیش» ( در نقش «کریس مکنزی، یکی از دلاوران کوهستان گرانیت ) نقش‌های فرعی را برعهده دارند.

شاید قویترین چیزی که میتوان در مورد فیلم گفت این باشد که «تنها دلیران» داستان مردان است، نه آتشی که با آنان در جنگ است. فیلم اصرار دارد آتش‌سوزی جنگل را کار اشرار جلوه دهد درحالیکه اینها نیروهای طبیعت هستند- خطرناک، مخرب و حیله‌گر، اما برای همسویی بیشتر با عرف داستانی تجسم نیافته‌اند. اینکه پیشرفت داستانی «تنها دلیران» سرعت منظمی ندارد بخشی به این خاطر است که برای توضیح هیچیک از لحظات فیلم از پیش‌ بسترسازی نشده است. در عوض با مجموعه داستانی از برادری مواجه هستیم که علیرغم اوج و نتیجه قابل تشخیص زمان فیلم را صرف بسط و شرح یک لحظه نمیکند ( اگرچه فیلم شامل پیش درآمدهای زیادی میشود ).

در یک تصادف ناراحت کننده این فیلم در یکی از مخرب‌ترین فصول آتش‌سوزی سال‌های اخیر روانه سینما میشود. البته در این مورد نمیتوان انگشت اتهام را به سمت «کلمبیا پیکچرز» گرفت چراکه زمان اکران فیلم ماه‌ها پیش از این تعیین شده است. با این وجود سطح آگاهی در حال حاضر افزایش یافته و توانایی «تنها دلیران» در نشان دادن خطرات و روش‌های مقابله آتش‌نشان‌ها در شرایط چنینی ممکن است حس سپاسگزاری مخاطب را نسبت به شغلی چنین خطرناک افزایش دهد ( و البته اهمیت پیروی از فرمان تخلیه ). «تنها دلیران» یک‌ اکشن پیش پا افتاده و‌ مسخره مثل «طوفان آتش» نیست بلکه درامی جدی با شخصیت‌هایی واقعی و شرایط قابل باور است.