فرار نافرجام از زندان

[Ramana]

نویسنده: شهریار ازهاریان فر




تب ساخت بازی از روی فیلم های سینمایی کم بود، تب ساخت بازی از روی سریال های پر بیننده هم به آن اضافه شد! بازی هایی که در این دسته قرار می گیرند به غیر از چند مورد انگشت شمار همگی آثاری ضعیف بوده اند که فقط برای دست پیدا کردن به بازاری پر سود در میان طرفداران آن فیلم یا سریال ساخته شده اند. چند وقت پیش Lost و امروز Prison Break با چنین هدفی عرضه شده اند.
PB.TC بر اساس سریال محبوب فرار از زندان (که طرفداران آن در ایران هم کم نیستند) که از سال 2005 تا 2009 از تلویزیون های مختلف جهان پخش شد ساخته شده است. داستان بازی دقیقاً مانند سریال نیست و سازندگان تغییرهایی در شخصیت ها داده اند. شما در نقش تام پکستون (Paxton Tom) مأموریت دارید وارد زندان شده و سر از داستان پشت پرده مایکل اسکافیلد و لینکلن باروز درآورید.

اولین مشکل بازی داستان و شخصیت پردازی ضعیف بازی نسبت به سریال است که خیلی ساده و بی مقدمه شروع شده و در نهایت مبهم به پایان می رسد. رابطه ی تام با دیگر شخصیت ها واقعاً بد و نامعقول است؛ گویا او همه را می شناسد و با اولین صحبت می تواند نظر همه را جلب کند. جالب این که بدون شناخت از زندانیان نقشه فرار را تشریح کرده و همه به درخواست او پاسخ مثبت می دهند؛ بدون این که خللی در کار ایجاد شود! مسلماً بخش اعظم بازی باید در مورد فرار و نقشه های فرار باشد اما ضعیف ترین بخش بازی مکانسم ساده و بدون جزییات مخفی کاری است. سیستم مخفی کاری بازی بدین شکل است که شما توسط دوستان خود ماموریت می گیرید که به جایی نفوذ و مدارکی را جمع آوری کنید. جالب این که ماموریت ها در بدترین مناطق تعبیه شده اند و بسیار غیر منطقی به نظر می رسند. مثلاً برای برداشتن یک بسته مجبورید تقریباً تا نزدیک سقف بروید و پس از برداشتن آن، ادامه ماموریت خود را انجام دهید! البته به کمک هوش مصنوعی فوق العاده ضعیف زندانبانان (که تنها نظاره گر شما هستند) به راحتی می توانید همه جا سرک بکشید و همه چیز را کنترل کنید. البته اگر چندین پلیس نزدیک شما باشد، سطح مخفی کاری بالا می رود، و نمی توانید به راحتی از جلوی آن ها عبور کنید؛ بلکه باید پناه بگیرید، سپس دکمه پرش را بزنید و با پرشی زیبا کمی آن طرف تر آرام بگیرید! مشخص نیست تام پکستون با آن هیکل تنومند که نصف صفحه نمایش را می گیرد، چطور می تواند این چنین بی سر و صدا عمل کند؟! ماموریت ها به صورت ستاره ای در نقشه مشخص هستند و تنها کافی است به سمت آن ها بروید و انجامشان دهید. هیچ گونه آزادی عملی در زندان ندارید و نمی توانید به جاهای دیگر زندان بروید و تابع دستور طراحان هستید. نوع ماموریت ها غالباً خنده دار است؛ مثلاً به شما ماموریت داده می شود داخل حیاط از توری بپرید و از در وارد شوید! نکته ی جالب دیگر در مورد مخفی کاری سیستمی شبیه پنهان ماندن در تاریکی بازی Splinter Cell است. اگر مانند سم فیشر در تاریکی بمانید کسی از وضعیت شما باخبر نخواهد شد! این سیستم در این بازی واقعاً مسخره به نظر می رسد؛ زیرا علاوه بر هیکل تنومند تام پکستون که به این راحتی ها پنهان شدنی نیست؛ لباس او نیز سفید است که در اثر کوچک ترین نوری می تواند بازتاب داشته باشد و همه چیز را خراب کند!
مبارزه های داخل زندان یکی از نقاط ضعیف بازی به شمار می رود؛ زیرا سیستم درگیری تنها دارای 3 حالت است: ضربه، هوک، دفاع که به صورت ابتدایی و بدون انیمیشن خوب طراحی شده اند. در خلال این حرکت ها باید QTE نیز استفاده کنید که در این مورد نیز شتابزده عمل شده است؛ زیرا این حرکت ها به جای این که روند بازی را زیبا کنند، عذاب آور می شوند. در مقابل این همه کاستی، تنها نکته ی مثبت قضیه طراحی خوب محیط زندان فاکس ریور است که تقریباً شبیه آن چیزی است که در سریال دیده ایم. زندانیانی که در حال وزنه زدن هستند یا افرادی که با یکدیگر دعوا و جر و بحث می کنند؛ از جذابیت های این بازی به شمار می آیند. با توجه به پتانسیل های مناسب داستان فرار از زندان انتظار داشتیم حداقل شاهد عنوانی متوسط در نوع خود باشیم که ZootFly سازنده اسلوونیایی تمامی این امیدها را نقش بر آب کرد.

سال 2003 استودیوی Pivotal Games بازی فرار بزرگ (The Great Escape) را از روی فیلمی با همین نام ساخت. وی تشابه دو بازی PB و فرار بزرگ در المان های فرار و مخفی کاری بر اساس فیلم و سریال است و جالب این که هر دو سعی داشتند ضمن پیگیری داستان اریجینال، ماجرای جدیدی نیز خلق کنند که اتفاقاً هر دو هم در این زمینه شکست خوردند. اما فرار بزرگ به لحاظ مکانیسم مخفی کاری یک سر وگردن بالاتر از PB و با این که 7 سال پیش ساخته شده منطقی تر و متعادل تر به نظر می رسد. در فرار بزرگ ماموریت ها عمدتاً منطقی بودند و بدین شکل نبود که در روز روشن از روی حصارها عبور کنید، به راحتی از کانال فاضلاب گذشته و به مقصد برسید.
گرافیک و جلوه های دیداری و شنیداری بازی تکراری و مشابه بازی های نسل قبل کار شده است. سطح جزییات واقعاً پایین و ابتدایی کار شده و گرافیک هنری و تکنیکی نیز وضعیت چندان خوبی ندارد. انیمیشن ها واقعاً بد ساخت است و حرکت شخصیت ها نرم نیست. باگ ها و ایرادهای بسیاری در بازی دیده می شود؛ از جمله سرعت فریم پایین، وجود لگ های فراوان و مشکل های ناشی از Screen Tearing چهره های شخصیت های بازی از روی صورت بازیگران سریال اسکن شده است (خوشبختانه حداقل این یک کار به خوبی انجام گرفته). متاسفانه صداگذاری شخصیت های بازی خوب نیست و موسیقی بقیه افکت های صوتی نیز در حد ضعیفی هستند.
منبع: نشریه بازی رایانه شماره 35